Robię eksperyment na otwartym organizmie. Czy też raczej otwartym umyśle, na mózgu moim. Bo żeby ten eksperyment na sobie samej przeprowadzić, musze mieć wyjątkowo otwarty umysł i nie bać się go zaśmiecić.
Otóż w bibliotece, w której akurat byłam w ramach obowiązków służbowych, dostrzegłam książkę, którą wydało wydawnictwo Harlequin. Czytaj dalej
Powróciłam do czytania kryminałów po sporej przerwie. Nawet nie wiem dlaczego taką przerwę miałam, bo sobie tego nie postanowiłam w żaden sposób, kryminały mnie nie zmęczyły i w ogóle nie było to zaplanowane. Jakoś inne książki podchodziły mi pod rękę w życiu, bibliotece i księgarni, przez co kryminały zeszły na dalszy plan. Ale teraz zatęskniłam za tym gatunkiem i odświeżam sobie kryminały na mojej czytelniczej liście.
Jedną z pozycji jakiej przypadł udział w tym odświeżaniu jest „Sztuka morderstwa” Michaela White’a
Nie pamiętam już od której książki Manueli Gretkowskiej rozpoczęła się moja przygoda z jej pisaniem, ale wiem, która z jej książek przekonała mnie do tego, że będzie to przygoda wieczna ( i możliwe nawet, że ta była pierwsza). To było „My zdies’ emigranty” i wracam do tej książki co kilka lat.
Ale czytam też jej inne książki, staram się na bieżąco, chociaż kolejkę do przeczytania różnych książek mam taką, że nie zawsze wychodzi. I dlatego „Kosmitkę” czytam z niejakim opóźnieniem. 4 letnim opóźnieniem. Ale jakie to ma znaczenie wobec ogromu kosmosu, chociażby tego w naszych głowach? Czytaj dalej
Tak mi się jakoś złożyło w czasie, że wokół zamieszanie związane z wypowiedzeniem konwencji antyprzemocowej, a ja czytam książkę „Motyw Ukryty” Katarzyny Bondy i Bogdana Lacha.
I ja nawet nie chcę mówić o samej treści książki, którą polecam, bo to piękny kawałek polskiej kryminalistyki ze szczególnym uwzględnieniem pracy profilera.
Ja chcę mówić o tym, co wynika z tej lektury w zakresie morderstw, samobójstw i innych tragedii ostatecznych. Czytaj dalej
Przerwa na kawę 